روی تپه ای ایستاده ام . زمزمه های پرشکوه

و ملکوتی مرغان هوا را.......... می شنوم که چه

مشتاق....آهنگ شادی می نوازند. این جا

دشتی بی رهگذر و ....نیست. این جا جایی

است که....(آدم)شراره های عشق پاک

خداوند را که در......قلبش شعله می کشد......

احساس می کند. نگاهت بر قلاب شده

و آن را ....نفس عمیقی می کشم ...چشمانم

را می بندم ودستهایم را می گشایم...در....

روی ابرها قدم می زنم ...آرام...آرام!سر پا

شور و احساسم... شقایقها....داغی بزرگ

برسینه دارند ......در تب وتاب اند....این دل

سوختگان....به طبیعت!به شکوه و جلالی خفته

درآن ................نگاه کن!...........

نوشته شده در چهارشنبه 90/2/14ساعت 7:8 عصر توسط نرگس سادات موسوی نظرات ( ) |